Waarschijnlijk behoor ik tot de velen die niet wisten dat de bessen van de meidoorn eetbaar is voor mensen en dat er ook nog eens varianten bestaan met veel grotere bessen! Zo heb ik de Crataegus schraderiana gekocht en aangeplant. Ik heb al een inheemse op een plek staan waar deze concurreert met een kers en wilg. De besjes daarvan zijn inderdaad eetbaar en het klopt volgens de omschrijving van Martin Crawford dat deze niet bijzonder zijn. Er zit weinig vruchtvlees aan vanwege de grote pit en de kleine bes. Ze smaken inderdaad droog en hebben weinig smaak. Toch viel het mij niet ontzettend tegen toen ik ze weken later nog eens proefde wanneer ze bijna aan het einde van hun versheid waren. Wat ik vaker lees is het plukmoment erg belangrijk. Soms smaakt iets niet lekker, maar moet het net een paar dagen of weken langer rijpen of een bepaalde temperatuur overheen gegaan zijn. Ook daarin zie ik een leuke leerweg tegemoet.
Het schijnt dat de smaak en grootte van verschillende meidoorn versies zeer divers is. De Crataegus schraderiana krijgt bessen ter grootte van 1,5 - 2 cm en krijgt de classificatie 'voortreffelijke smaak'. Ik kan niet wachten! Er zijn ook meidoornsoorten met vruchten van wel 3 - 3,5 cm! Er zijn honderden meidoornsoorten. Ik zou er best meerdere willen aanplanten, maar voorlopig past dat nog niet in het plan dat ik nu gemaakt heb. Wie weet als de rest van het perceel ingevuld wordt.
Bij iedere overzichtsfoto een emmer ter referentie. Je kan tot twee keer klikken op een foto voor een betere weergave.
18 november 2020
De vorm is nu al grillig met onderaan een bijna horizontale tak en de hoofdtak ook al scheef. Een paar dagen geleden aangeplant. Het ziet er allemaal nog wat zielig en treurig uit. Maar er volgen meer foto's van het blad, bloesem en besjes zodra de tijd daarvoor is. De mulch laag moet overigens ook nog komen.
Reactie plaatsen
Reacties